οινωροί

οἰνωροί (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «οἱ ἱεραγωγοὶ Διονύσου».

[ΕΤΥΜΟΛ. < οἶνος + -ωρός, τ. στον οποίο εμφανίζεται το ρ. ὁρῶ* ως β' συνθετικό (< *-Fορός, με σίγηση τού -F- και με ω- λόγω εκτάσεως εν συνθέσει), πρβλ. θυρ-ωρός, πυλ-ωρός].